Wedstrijdverslag strandrace Noordwijk-Ijmuiden-Noordwijk

Afgelopen weekend was de boulevard van Noordwijk het strijdtoneel van de derde strandrace uit de competitie. De omstandigheden waren vergelijkbaar met die van vorig jaar, wat betekende dat het een tactische race zou worden. Op de heenweg wind in de rug waar we ons op de terugweg vervolgens stevig in stuk konden bijten. Het strand was tijdens het verkennen niet heel goed, we zouden vertrekken met doodtij terwijl het water nog bijna op zijn hoogste was. Tijdens de race zette het afgaande tij zich in dus op de terugweg zouden we wel over een spoorvrij en hopelijk strak strand rijden.

Om half 11 viel het startschot en we waren weg als een speer, de boulevard reden we tegen de wind in naar de strandopgang. Samen met Bram Rood kwam ik als eerste het strand op en die trok even het gas open maar al snel formeerde zich een grote groep.

Het duurde niet lang voordat de eerste aanvallen werden gezet en na een aantal pogingen knakten een aantal renners definitief. We waren weg met een groep van ongeveer 10 man en het tempo lag erg hoog, ter hoogte van Zandvoort reden we een heel stuk 50 aan het uur met pieken naar de 60, dat is best straf met minder dan 1 bar in de banden en een niet al te best strand.

Binnen 40 minuten hadden we de 26km van de heenreis afgelegd en waren we beland bij het keerpunt. We hadden, naar wat het leek, een gat van ongeveer 30 seconden op de groep achter ons geslagen.  Ik zat op mijn tandvlees om erbij te blijven, voor de wind kwam ik duidelijk tekort in het trappen van een hoge cadans.

De voorsprong gaf vertrouwen, maar de wind was aangetrokken van kracht 3 naar 5-6 en we hadden hem pal tegen. Direct na het keerpunt werd er super ongeorganiseerd gereden. Niemand wilde ineens nog meedraaien en het opzetten van een waaier was weinig succesvol. Zelf gaf ik er daarom ook snel de brui aan, dit ging zo niet goed komen. Ondertussen voelde ik wel dat ik tegen wind in steeds beter in mijn krachten kwam, ik kon meer op de macht doen en prima kopbeurten geven.

Foto: MTB-Beachrace

Van achteren kwamen er steeds meer renners terug en ondanks het steeds groter worden van de groep lukte het niet om een succesvolle waaier op te zetten. Er werd slecht overgenomen, verkeerd om gewaaierd en meer tegen dan met elkaar gereden. De kilometers tikten steeds verder weg en na een paar loze aanvallen was de groep nog steeds bij elkaar.

Met nog een kilometer of 8 te gaan volgende een splijtende demarrage waardoor de groep van 30-40 man versplinterde. Ik zat in de kopgroep van ik meen een man of 15 maar met nog 7 km te gaan ging het helemaal verkeerd. Het ging zo snel dat ik het me niet precies kan herinneren, maar voor me leek het alsof een paar renners de sturen in elkaar haakten. Ze vielen recht voor m’n neus, ik kon nog vol in de ankers gaan maar het had al geen nut meer. Dankzij een spectaculaire afsprong over m’n stuur kwam ik wel op beide benen terecht maar het ging nog zo hard dat m’n bovenlijf het onderstel inhaalde. Daardoor struikelde ik alsnog, gelukkig wist ik de val aardig te breken. Ik maakte me even klein om zeker te weten dat ik niet werd overgereden en toen de groep voorbij was trokken we de fietsen uit elkaar. Ik sprong op en zag direct dat m’n stuur scheef stond, al was dat niet zo’n ramp. Erger was dat m’n band van de velg was geslagen, race over dus want dit was niet te fixen.

Doodzonde van het klassement, want een goede positie daarin kan ik nu wel op m’n buik schrijven. Dat was niet het hoofddoel, maar dit is wel funest voor de startposities in de komende races. Het gevoel was in ieder geval wel heel goed, dus ik ben met meer dan voldoende motivatie op zak naar Mallorca vertrokken voor een mooie trainingsstage.

< Wedstrijdverslagen 2014