Wedstrijdverslag Texel

Met weer een paar weken extra training in de benen was het gisteren tijd voor de 2e race uit de strandcompetitie, op Texel. De eerste trainingen van de nieuwe voorbereidingsperiode hakken er altijd goed in en ik had geen super gevoel voor de start. Met het matige eind van de wedstrijd in Hoek van Holland-Den Helder in mijn achterhoofd stelde ik geen verwachtingen voor deze race. De zuidelijke helft van het parcours lag er namelijk zwaar bij en het rijden in groepen zou hier lastig worden.  Met onvoldoende macht in de benen heb je daar geen schijn van kans dus ik was benieuwd hoe het zou gaan.

Voordat ik verder ga over mijn race wil ik echter eerst even een kritische noot uitbrengen naar de KNWU, zoals ik dat ongeveer een jaar geleden hier ook al heb gedaan. Kennelijk kwam die boodschap, ondanks de steun van veel renners, niet aan dus probeer ik het nog maar een keer.

Om 12.00 zou het startschot vallen, een kwartier na de dames. Tot mijn verbazing zag ik echter iedereen al om half 12 in het vak staan. Ik ging er zelf maar bij staan want het zou niet de eerste keer zijn dat het opstellen van de renners in het honderd viel. Tot mijn opluchting riep de speaker om dat iedereen opgeroepen werd volgens het klassement.

Om kwart voor 12 ging ik er bij staan om op te stellen nadat de dames vertrokken. Op het moment dat dat gebeurt komen er een aantal renners, die niet kort staan in het klassement of er uberhaupt niet in op zijn genomen, doodleuk van voren het vak in gelopen en kwakken hun fietsen op de eerste rij. De overige renners worden pissig en inmiddels beginnen er nog meer mensen voor te dringen.

Ik zie zelf ook geen andere keus dan maar naar voren te stappen en sta shocking klem op de tweede rij terwijl de juryleden van de KNWU, waar de organisatie een flinke som geld voor betaald, met lede ogen toezien hoe dit allemaal gebeurt.  Er wordt met geen woord over gerept en uiteindelijk word er nog vals gestart ook. Het lijkt net of ze niets durven te zeggen en de klassementsrenners zijn hier uiteindelijk de dupe van, terwijl het zo verschrikkelijk makkelijk kan zijn.

Mijn voorstel? Twee aparte startvakken voor de eerste 30 dames en heren uit het klassement voor de rest van het deelnemersveld. Naast de twee startvakken aparte fuiken van waaruit de renners worden opgeroepen. De startvakken zijn afgesloten tot het moment van oproepen dus niemand kan eerder gaan staan. Bij de XCO discipline binnen het mountainbiken werkt het ongeveer hetzelfde en dit gaat altijd goed, het lijkt me dus niet altijd al te lastig om dat ook hier toe te passen.

Na de valse start probeerde ik zo snel mogelijk vanuit mijn benarde positie de ruimte op te zoeken. Ik rende naar een wat harder stuk zand, kon als eerste opspringen en passeerde zo de rest om als eerste op het strand te komen.

Er kwam snel een grote groep bij elkaar en er werd hard gereden richting het eerste keerpunt bij De Slufter omdat daar een premie van 100 euro verdiend kon worden. Een paar mannen waren al vroeg gesprongen en ik kon prima meedraaien in de groep maar voelde me niet super. Bij het keerpunt pakten we de mannen zoals verwacht weer terug en reden we met een grote groep richting de meest zuidelijke punt van het parcours. We reden heel veel door heel koud kwelwater maar ik wist het gelukkig goed warm te houden.  Na een paar loze speldenprikken en precies half koers, bij het keerpunt, werd het verschil gemaakt. Ik zat op tijd van voren en stak dwars door de groep naar het meest stabiele zand van de afgang. Daardoor kon ik het verst van de hele groep omhoog rijden, toen ik afstapte hoefde ik nog maar een paar stappen te zetten richting de stelconplaten en wist ik het gat met een paar mannen te dichten.

We staken een parkeerplaats over en moesten daar weer van de fiets om het duin over te steken.  Ik stak Bram Rood voorbij die zichtbaar moeite had met het lopen en kon boven op het duin al snel weer op springen. Het zand was echt heel rul dus het was lastig om gang te maken maar ik kwam tegelijk met 2 anderen het strand op.

We hadden de wind nu in de rug en reden voor de 2e keer richting het meest noordelijke keerpunt. De snelheid lag behoorlijk hoog met 45km per uur over niet al te best strand en door het ijskoude water. Samen met Bram Rood en Jasper Ockeloen was ik in de achtervolging op Ronan van Zandbeek en een renner van Imming.

Bij het passeren van de start/finish, halverwege richting het keerpunt, moesten we nogmaals het strand af. Ik had de benen al goed vol zitten maar kon ver doorrijden en met het lopen maakte ik het verschil. Ik kwam als 2e het strand af, achter Ronan van Zandbeek. We moesten nu een stuk onverhard door de duinen en daar wist ik het gat met Ronan te dichten.  Ook hier moesten we de duinen weer lopend oversteken en dat ging me goed af, ik kwam als eerste het strand op en het was nu nog een kilometer of 6 richting het keerpunt.

Het gat met de achtervolgers werd groter en dat gaf vertrouwen. Bij het keerpunt was het gaatje een seconde of 30 en ik voelde inmiddels de power echt in de benen zakken. Na een zwaar stuk ploeteren herstelde ik snel en kon ik sterke kopbeurten geven. Het was nog maar 7km naar de finish en hoewel het gat met de groep achter ons groter was moesten we stevig doorrijden.

Met nog 500 meter te gaan zakte het tempo wat in, het was zeker dat het op een sprint tussen Jasper, Ronan, Bram en mij zou uitlopen. Ik zat te twijfelen over de startroute of meer diagonaal richting de finish, bij de laatste moest je echter langer door het mulle zand. Samen met Ronan en Jasper koos ik de diagonale route en Bram bleef langer langs de vloedlijn. Jasper viel snel stil maar Ronan was buiten bereik en Bram kwam langszij. Na 150 meter ploeteren en met het zuur tot aan mijn oren plofte ik kapot neer in het zand met een 3e plaats in de pocket. Een stuk beter dan de vorige race dus ik ben dik tevreden!

Foto: Wim Lemmers

< Wedstrijdverslagen 2014