Wedstrijdverslag Castricum-Camperduin-Castricum

De laatste strandrace van seizoen 2014-2015 stond gisteren op het programma. Met de slechte race van Ameland nog vers in het geheugen was ik benieuwd hoe het zou gaan. Ik voelde dat m’n lichaam afgelopen week wel steeds beter herstelde maar dat het nog steeds niet top was, het kon dus beide kanten op gaan.

M’n warming up voelde in ieder geval oké dus dat gaf vertrouwen, m’n startpositie echter niet. Het klassement stelde voor mij dit jaar niet veel voor en na een wat rommelige opstelling stond ik weggemoffeld op de 4e rij waardoor ik gedwongen was lopend te starten. Ik zou het eerste stuk dus zeker volle bak moeten rijden om bij de kopgroep te komen.

Dat kwam uiteraard uit, ik moest een flink stuk lopen voor ik op kon stappen en moest vol gas geven om erbij te komen. Het kostte flink moeite maar ik kon gelukkig rap aansluiten. Al snel volgde een spervuur van aanvallen en doordat de eindstrijd om het klassement nog heel spannend was maakte dit het rijden in de groep heel zwaar. Ik voelde me niet top en werd een paar keer zelfs gelost, gelukkig kon ik iedere keer weer terugkomen maar ik bleef aan het vinkentouw hangen.

Voor Bergen ging het tempo helemaal flink omhoog omdat daar een premiesprint te verdienen was. Ik kwam daar achter in de groep aan maar rijden in mul zand ligt mij goed en zodoende kwam ik voorin de kopgroep het strand weer op. De ergste aanvallen waren nu voorbij want de lagune en het keerpunt kwamen in zicht, iedereen wist dat dit een heel zwaar punt was en er werd merkbaar wat in gehouden. Ik had goed verkend daags tevoren en besloot hier in ieder geval te kijken wat ik kon en hopelijk het verschil te maken.

Ramses was vlak voor het keerpunt gesprongen en ik kwam in de achterste gelederen van het peloton aan bij de lagune. Ik zag wel dat ik veel beter door het mulle zand reed en al snel begon ik mensen te passeren vanaf positie 25. Rondom de hele lagune lag een laag slijk en al snel volgde een valpartij in een grote groep vlak voor me. Er lagen er flink wat bij en ik kon er gelukkig omheen, ik stuurde door het water om m’n banden wat te lossen van alle troep die bleef plakken en zette door. Ik reed inmiddels al 4e en schoof nog verder naar voren, Ramses was in zicht en Van Zandbeek en Rood reden tussen mij en hem in.

Ik was de enige die fietsend omhoog kwam naar strandpaviljoen Struin en pakte zo veel tijd, bovenaan gekomen bij Struin stuurde ik even 5 meter een strook asfalt op om gang te maken voor het volgende stuk, we hadden tenslotte pas 750 meter van de 2 kilometer mul zand gehad. Bram ploeterde wat voor mij in het zand en zo passeerde ik hem, Ronan reed nu voor me en op de 3e positie begonnen we steeds meer tijd te winnen op de mannen achter ons.

Ik hield wat afstand op Ronan zodat ik mijn eigen spoor kon kiezen en toen we terugkwamen in de lagune draaiden we om de bovenste punt heen. Zo konden we mooi een stuk terugkijken, ik zag dat we zeker een minuut hadden gepakt op de eerstvolgende mannen en bovendien was het veld volledig uiteen geslagen.

Het rijden op snelheid kostte me echter ontzettend veel moeite, ik zat even bij Ronan in het wiel maar kon dit tempo niet bolwerken. Toen we het laatste stuk mul zand hadden gehad en we de lagune uit draaiden had hij wat voorsprong. De betere stukken strand kwamen er nu weer aan en dat betekende dat we alleen nog maar harder zouden gaan rijden.

Harder dan 35-36 kon ik niet rijden in mijn eentje, de wind was niet supergunstig en de benen nog steeds niet al te best. Ik reed hoog tegen de duinen en Bram Imming kwam 150 meter rechts van mij langs gereden, ik reed nu dus 4e.

Bij Bergen kwamen Stefan Vreugdenhil en Bram Rood van achteren aangesloten. Zij reden 40 aan het uur en ik kon maar 10 kopbeurten meedraaien voordat ik mijn benen in de vernieling had.

Met moeite kon ik nu weer mijn eigen tempo vasthouden en ik had nog een kilometer of 8 te gaan voor ik bij de finish was. Een paar keer had ik al achter me gekeken of er mensen achter me reden maar daar werd ik niet veel wijzer van. Ik zette dus zo hard mogelijk door in mijn eentje om te zorgen dat ik niet teruggepakt werd. Bij de zendmast van Bakkum, met nog een kilometer of 4 te gaan zag ik echter toch 2 renners achter me die wel rap dichterbij kwamen.

Ik pushte nog wat extra om mijn 6e plaats vast te houden en keek niet meer achterom tot de finish. In de laatste 150 meter kwam Thijs Zonneveld toch langszij en in een laatste all-out push wist ik nipt de 6e plaats te pakken op de streep. In eerste instantie was ik nog niet helemaal tevreden met hoe het ging maar dit was al veel beter dan Ameland vorige week. Ik mag ook niet van mijn lichaam verwachten dat ik nu ineens weer mee kan doen om de overwinning, met deze basisvorm kan ik in ieder geval met een gerust hart het mountainbikeseizoen in. Dat begint dit weekend met de traditionele opener in Berlicum!

Foto: Nico Lute

< Wedstrijdverslagen 2015