Wedstrijdverslag Sherwood Pines

De eerste roadtrip van het jaar stond afgelopen weekend op het programma. Samen met mijn vader gingen we van vrijdag op zaterdag met de boot over van Rotterdam naar Hull (GB) voor een race in Sherwood Pines. Het doel was uiteraard om in deze UCI-cat. 1 race punten te scoren om mijn kwalificatie voor de World Cups veilig te stellen.

De reis was super relaxt, de totale tijd in de auto is nog geen 3 uur en van het grootste deel van de overtocht merkten we niks omdat we op een oor lagen. Na een relaxt ontbijt op zaterdag en ruim een uurtje rijden naar het parcours was het tijd voor de verkenning. De ronde lag er ondanks wat regen perfect bij en was heel snel met veel lange (vrijwel) rechte stukken, snelle bochten en lange vals platte klimmen.

Het lijf voelde goed en de ronde lag me wel dus na een prima verkenning vertrokken we naar de B&B om de spullen klaar te maken en te relaxen. De volgende morgen was het weer echter flink omgeslagen, het regende pijpenstelen en in plaats van 15 was het nu 6 graden. Eerst leek het nog even mee te vallen maar toen we om half 11 aankwamen op het wedstrijdterrein zette de regen stug door. Al snel werd het duidelijk dat de omstandigheden op het rondje 180 graden om zouden slaan.

Het startschot viel om 1 uur en met veel wielspin trokken we weg uit het vak. Mijn start was slecht, het was een grote chaos met valpartijen en doordat ik mezelf een aantal keren verkeerd positioneerde zat ik achter wat val- en stuntelpartijtjes. Zelf hield ik alles gelukkig heel en ik voelde me prima dus ik kon mijn inhaalrace door de drek beginnen vanaf positie 30.

Technisch kon ik in de papperige modder het verschil goed maken en rukte ik snel wat plaatsen op tot ik bij de doorkomst voor de 2e ronde achterin de kopgroep aan sloot. Even reed ik in de top 10, om in de verzorging waar mijn vader stond op plaats 11 te passeren.

Het rondje begon nu echter voor de 2e keer die dag snel te veranderen, doordat het niet meer regende droogde de modder snel op. Ik merkte dat ik mijn vermogen steeds slechter kwijt kon en geen snelheid kon houden in de laag plakkerige blubber die inmiddels op driekwart van de ronde 5-10cm diep was. Links en rechts werd ik met 5-10km/h snelheidsverschil gepasseerd door renners die ik in de eerste ronde allemaal in had gehaald en dat was natuurlijk super frustrerend.

Op de technische passages kon ik het prima volgen of maakte ik zelfs tijd goed maar op de rechte stukken en lange klimmen, normaal een van mijn sterke punten, kwam ik tot mijn frustratie totaal niet tot mijn recht. Ik zette echter wel gewoon door, ook al stopte het inhalen niet.

Het overzicht in de race was ik inmiddels helemaal kwijt, ik had het gevoel rond plaats 35 te rijden en reed helemaal voor mezelf. In de 6e en laatste ronde heb ik nog stuivertje gewisseld met een aantal renners maar voor de uitslag maakte het netto niet zoveel uit.
Uiteindelijk werd ik na bijna precies 2 uur koers 22e op 7 minuut 40 achterstand en dat is wel een hele grote hap tijd. Daar baalde ik natuurlijk wel van maar het gevoel dat ik de stijgende lijn nog steeds vast heb was er afgelopen week absoluut. Blind staren op een wedstrijd in deze omstandigheden heeft dus weinig zin, komende week hoop ik in Nieuwkuijk dus een klinkender resultaat neer te zetten en wat UCI-punten achter mijn naam te kunnen noteren!