Wedstrijdverslag Cappadocia Stage Race

Twee weken geleden had ik het nog niet gedacht in Turkije te zitten maar met het wegvallen van de Beneluxcompetitie in Apeldoorn kwam het voorstel van Erik helemaal niet slecht uit. Drie dagen wedstrijd, met een tijdrit, een point-2-point race en op de laatste dag een normale XCO race. De afgelopen weken was het gevoel al goed en hoewel mijn laatste wedstrijd in Landgraaf niet super ging wezen alle pijlen erop dat ik een sterke race moest kunnen rijden.

Afgelopen woensdag vertrokken Erik en ik vanaf Schiphol naar Kayseri voor de Cappadocia MTB Stage Race. Na een relaxte vlucht in een bijna leeg vliegtuig en een shuttle met een limobusje kwamen we ’s avonds aan bij het hotel. Vrijdag begonnen de wedstrijden pas, dus na een goede nacht rust gebruikten we de donderdag om wat los te fietsen en te verkennen.

De tijdrit was kort, maar heel erg zwaar. Het parcours was 2.5km lang, waarvan de helft recht omhoog ging vanuit het dorpscentrum. Hierna volgde een flowy en stoffige afdaling voor je op de klinkerweg naar de finish uit kwam. Dit ging vals plat naar beneden dus je kon hier nog een flinke sprint trekken.

Vrijdag tijdens het inrijden moest ik even een paar keer flink diep gaan om in een keer het maximale eruit te kunnen halen. Het was erg warm en we zitten hier bovendien op ruim 1000 meter hoogte, een verschil dat je in combinatie met de warmte ook nog wel voelt. Na 40 minuten warming up met een paar flinke sprints was ik er klaar voor: om 12.22 ging ik van start.

Ik reed vlot weg uit de gate, maar trok geen maximale sprint want de klim was nog lang. Toen de klim echt begon voelde ik gelijk dat ik het goede tempo te pakken had, als het echt steil werd kon ik een tandje bijschakelen en op de pedalen gaan staan om het tempo hoog te houden.

Voor de afdaling reden we nog een stuk vlak, ik kon een paar tanden bijschakelen en hield het tempo hoog. Inmiddels brandde m’n keel net zo hard als m’n benen en zag ik bijna sterretjes voor ik aan de afdaling begon.

Er zat een minuut tussen de startsignalen en in de afdaling haalde ik twee man in, ik moest even inhouden maar had niet al te veel last van ze. Vanaf het moment dat ik op de klinkers was stak ik het beetje power dat ik nog had in een sprint naar de finish. Met een tijd van 4.37 had ik op dat moment veruit de snelste tijd en er moest nog een man of 30 starten.  Uiteindelijk was er 5 man sneller dan ik en stelde ik de 6e stek veilig, voor elitetoppers als Van Hoovels (BEL), Yamamoto (JPN) en Buys (RSA).

Na de tijdrit ging ik met Erik de point 2 point nog verkennen, na een paar dagen weinig te hebben gedaan schreeuwde m’n lichaam om een langere inspanning dus dat kwam goed uit. Halverwege het parcours raakten we de bewegwijzering even kwijt en draaiden we om. Toen ik op de klim terug mijn fiets over een step up probeerde te werken ging het mis: mijn voorwiel gleed weg en ik klapte met mijn linkerbovenbeen op een steen. Het deed zeer zoals alle ijsbeentjes dat doen, dus ik stond snel weer op en probeerde de pijn weg te schudden.

Ik kon nauwelijks nog vermogen leveren of op de pedalen staan dus ik reed linea recta naar het hotel. Daar leek het ’s middags even beter te worden maar bij het diner ’s avonds werd de pijn weer steeds erger.

De volgende ochtend werd ik misselijk van de pijn als ik hem boog of belastte en bij het ontbijt had ik nog even hoop om daarna een ritje te proberen. Teruglopen naar het appartement ging eigenlijk al niet, het werd wel duidelijk dat mijn wedstrijd hier eindigde. Na alle tegenslag dit seizoen steekt deze er toch wel bovenuit, in de tijdrit had ik al bewezen sterk te zijn en ik keek vooruit naar de ritten die nog kwamen. Ik heb de teleurstelling al enigszins achter me gelaten en hoop dat mijn been snel hersteld voor de komende races. Er staat tenslotte nog genoeg moois op het programma!