Wedstrijdverslag Ameland

Vier dagen na terugkomst van mijn trainingsstage op Mallorca stond de laatste manche van de strandracecompetitie op het programma. Het herstel van het kamp verliep gelukkig erg goed en op donderdag voelde ik me eigenlijk al erg sterk. Ik had m’n zinnen stiekem dus al op het podium gezet, al had ik wel door dat dat met het niveau van de strandraces dit jaar geen makkie ging worden.

Zoals altijd bood het parcours fysiek en technisch genoeg uitdaging, een paar felle klimmen bij de start en wat lastige passage bij de start en het keerpunt door de duinen. Niet alleen maar lomp knallen dus, maar ook op techniek kon hier nog wat verschil gemaakt worden.

Ik voelde me goed bij de start en gaf direct gas waardoor ik bij aankomst op het strand mee zat in de vroege vlucht. We waren met een man of 8 weg, waaronder 2 van KOGA en 2 van Imming, het tactische spelletje kon dus beginnen. Ik probeerde mezelf zoveel mogelijk te sparen maar het groepje was klein en ze lieten elkaar om de haverklap rijden. Iedere paar keer moest ik toch het gaatje dichttrekken om niemand te laten vluchten, al begon ik daar snel een flinke sik van te krijgen.

Het gebeurt niet vaak dat ik blij ben als we worden teruggepakt maar dat was deze keer wel zo toen er na 12 kilometer een grote groep aansloot. Het overwicht van het ploegenspel was dusdanig groot dat ze me helemaal naar de klote hadden gereden, er kwamen nu wat anderen bij die hielpen de kloven te dichten.

Bij het keerpunt positioneerde ik me weer mooi voorin en kwam ik als 2^e het duin over. Er volgde nu nog een drassige en gladde passage over een breed graspad in de duinen. Samen met Ramses reed ik op kop en tegelijkertijd gingen we het strand weer op. In de jaren hiervoor lagen er nog staalplaten tot het hardere zand, dit jaar reden we direct door het mulle zand.

We hadden de wind ondertussen in de rug gekregen en ik reed samen met Ramses zo ver mogelijk naar de vloedlijn. Dat bleek de verkeerde keus, een paar man die hoger bleven rijden pakten een kleine voorsprong. Ik had al flink gas moeten geven over het duin en kon dit gat niet zo 1-2-3 dichtploffen maar hield wel druk.

Toen er 2 jongens van Imming en 2 van Koga bij elkaar kwamen trok ik het tempo even flink omhoog en kreeg ik het gat dicht. Dat ging echter niet makkelijk, en toen beide ploegen weer iemand lieten rijden was ik even machteloos. Ze sloegen een klein gaatje maar ik was vastberaden deze wederom te dichten.

De rest van de groep dacht daar echter anders over, als ik op kop reed ging het tempo boven de 50 uit maar de anderen hielden dat niet vol en de achtergebleven mannen van Imming en KOGA hielden natuurlijk de benen stil. We bleven dus hangen op 50 meter, terwijl dat nergens goed voor was en dat was op z’n zachtst gezegd nogal frustrerend.

De groep achter ons vormde geen bedreiging meer dus we gingen met 6 man de finale in om plek 3. Ik kwam goed op het duin af waar we het strand af gingen, maar door een uitwijkmanoeuvre verloor ik veel snelheid. Het kostte me erg veel kracht om weer op gang te komen in het mulle zand waardoor ik Sven en Ramses moest laten lopen. Ik probeerde weer aan te sluiten maar Harm Bronkhorst zat ook te azen op plek 5. Ik probeerde hem nog te lossen op de laatste klim maar hij wist dat te pareren. De sprint werd me te gortig en dus moest ik genoegen nemen met plaats 6. Dat was natuurlijk even balen maar uiteindelijk keek ik tevreden terug op een race met een sterk gevoel. Laat de seizoensopener in Berlicum maar komen!