Wedstrijdverslag BeMC

Na 2 weken geleden te zijn neergestreken in Houffalize zaten we nu een kilometer of 20 verderop in La Roche, ditmaal voor de driedaagse BeMC. Een internationaal en sterk deelnemersveld maakte zich op voor 270km en bijna 8000 hoogtemeters over drie dagen. Donderdagmiddag kwam ik aan en na een korte verkenning van de eerste etappe voelde ik me echt superfit. Alles leek goed op zijn plaats te vallen en ik hoopte natuurlijk op UCI punten maar vond het vooral belangrijk om over alle 3 de dagen een goed gevoel te hebben en een strakke race te rijden.

Dag 1: 67km, 2250 hoogtemeters
De eerste dag stond de kortste, maar relatief gezien de zwaarste rit van alle drie de dagen op het programma. Per kilometer bevatte hij veruit de meeste hoogtemeters en dat werd al snel duidelijk. Op de startklim zat ik goed mee voorin, bij de eerste 15 ongeveer, en hield ik reserve om de paar volgende steile klimmen goed door te komen en niet in de beginfase al te veel kruit te verschieten. Al snel moest ik toch wat gas terugnemen, de benen konden het tempo niet aan dus ik besloot de dieselmodus aan te zetten.

Het hielp iets, maar niet genoeg. Ik kon op mijn Garmin al zien dat m’n waardes daalden, tot het punt waarop ik alleen nog maar op duurtempo kon doorrijden. Uiteindelijk strandde ik op de 80e plaats, daar baalde ik natuurlijk van maar lastiger vond ik het dat ik niet kon verklaren waar het vandaan kwam. In aanloop naar de race voelde ik me echt heel goed en dat draaide zich die dag ineens helemaal om. Het bracht me aan het twijfelen of ik de volgende dag wel moest starten maar na een vlug beraad met de trainer en coach besloot ik de volgende dag rustig te starten en vervolgens te zien hoe het zou gaan.

Dag 2: 100km, 2500 hoogtemeters
Het parcours van de 2e dag lag me op papier een stuk beter, de hoogtemeters waren uitgesmeerd over een grotere afstand en er zaten wat meer snelle stukken in. Wat minder machtswerk en wat meer op tempo dus, over het algemeen ligt me dat wat beter. Tijdens de warming up voelde ik me al stukken beter, van de etappe van gisteren was merkwaardig weinig te voelen en dat gaf vertrouwen. Ik hield me wel aan mijn plan en startte behoedzaam, hierdoor kon ik snel mijn eigen tempo vinden.

Dat lukte goed, op de startklim over 300 hoogtemeters wist ik me te handhaven bij de eerste 35. In de eerste afdaling ging ik op kop rijden van het groepje waar ik in zat en probeerde ik me nog verder naar voren te werken, ik had het gevoel nog zat over te hebben en wat harder te kunnen gaan.

Ik wist over te steken naar de volgende groep en hiermee reden we rond plaats 20. Het parcours lag me inderdaad stukken beter, op de snellere stukken had ik het veel makkelijker dan de rest van de groep. Ik kon de groep die voor plaats 10 reed zien rijden, die zat er maar een minuut voor. Nooit geschoten is altijd mis dus ik schakelde twee tandjes op en probeerde het gat dicht te krijgen. Ik bleek de enige te zijn uit mijn groep die het tempo kon opbrengen en na ongeveer 10 kilometer kreeg ik door dat dit energieverspilling was.

We reden op hetzelfe tempo door en uit de kop van de wedstrijd dwarrelden nog wat mannen naar achteren, inmiddels reden we voor plaats 17 of 18. Dit hield ik prima vol tot het slot van de race, bij het ingaan van de laatste 10 kilometer voelde ik alleen dat m’n velg op de stenen begon te slaan. Ik sprong snel van m’n fiets en schudde even aan m’n achterwiel. Het lek zat bij de velg maar de Schwalbe Doc Blue kreeg het toch dicht. Ik spoot er een CO2 patroon in leeg en sprong weer op maar hoorde hem al snel weer sissen, net waar ik bang voor was.

Opnieuw van de fiets, er moest nu dan toch een binnenband in. De band stond echter kneiterhard en m’n ventiel bleek verstopt te zitten met latex. Het binnenventiel zat muurvast en hij liep leeg op een slakkengangetje, ik moest dus bijna 2 minuten wachten voor m’n band zacht genoeg was om hem van de velg te drukken. Totale schade: ongeveer 8-10 minuten en veel plaatsen die ik in de laatste kilometers niet meer goed kon maken. Een 34e stek was het resultaat maar ik was vooral erg blij met het gevoel dat stukken beter was.

Dag 3: 100km, 3100 hoogtemeters
De tweede etappe was duidelijk te voelen in de ochtend voor de koninginnerit maar daar had de rest van het peloton als het goed is ook last van. Tijdens de warming up kwamen de benen goed los en had ik eigenlijk het beste gevoel in drie dagen. Omdat ik het gevoel had de tweede dag de slag te hebben gemist besloot ik harder van start te gaan.

Ik reed bij de eerste 10-15 mannen mee op de eerste klim, tot er een tak opsprong en in mijn achterwiel vloog. Plotsklaps stond ik stil en ik ging daardoor bijna over het stuur maar wist hem te houden. Op het eerste gezicht leek alleen m’n derailleur en klap te hebben gehad en de ketting eraf te liggen. Ik sprong weer op maar kwam geen meter vooruit, door de klap bleek het achterwiel uit de dropouts te zijn geslagen. Dit gebeurde al na 3,5km en het kostte me denk ik wel 2 minuten om te fixen, de inhaalrace kon dus beginnen.

Alles lag nog redelijk dicht bij elkaar dus ik besloot me even flink kwaad te maken om de verschillen te beperken. Dat werkte, de groepen waren nog erg groot en ik kon een paar keer snel oversteken. Met een kilometer of 20 in de benen zag ik een minuut voor me een groep rijden met een paar bekende tenues, jongens met wie ik de dag ervoor ook had gereden. Ik kwam in ieder geval weer iets meer in de voorste gelederen terecht en het gevoel was nog goed.

Nog een keer het gas erop en dan even bijkomen in de groep dacht ik bij mezelf. Mijn geluk was dat we net op een snel stuk belandden. Ik gaf plankgas op de vlakke stukken en afdalingen en binnen 5 minuten had ik de aansluiting te pakken. Vanaf dit moment sprong ik voorzichtiger om met m’n energie, zeker omdat de laatste 40 kilometer erg zwaar zouden worden.

Dat kwam dubbel en dwars uit, sommige klimmen waren zo steil dat ze niet te fietsen waren. Door de klap in het begin kon ik m’n lichtste verzet niet meer gebruiken en ik merkte dat dat extra beetje machtswerk flink wat schade aanrichtte. Gelukkig herstelde ik na iedere klim goed, al moest ik na de vierde verzorging wel wat gas terugnemen.

Ik was niet de enige, het groepje versplinterde maar ze bleven wel in het zicht rijden. Na ongeveer 82 kilometer zou er weer een snel stuk komen waar ik het gat dicht kon krijgen. Dat mocht echter niet zo zijn, vlak voordat het wat makkelijker werd sprong er een steen of tak op tegen m’n derailleur en die brak daardoor af. Een patje had ik niet bij me, helaas einde wedstrijd dus.

Een bewogen meerdaagse met alles wat we voor de kiezen kregen maar de off day van vrijdag was met het goede gevoel van zaterdag en zondag in ieder geval weer vergeten. Al met al een leerzaam weekend, nu even wat tijd nemen om te herstellen om dan weer door te bouwen naar de volgende races!