Wedstrijdverslag Havelte

Na een teleurstellende race in Beringen waar ik noodgedwongen uit stapte was ik gisteren weer op zoek naar het goede gevoel dat ik in Servië had. Ik had een pittig trainingsblok achter de rug en was niet echt goed hersteld, werd zaterdag zelfs verkouden en kreeg keelpijn, maar ik wilde gewoon graag weer een fijn gevoel ervaren en vooral de hardheid van anderhalf uur knallen weer verbeteren.

Mijn startpositie was beroerd en ik was niet echt lekker weg maar reed toch al snel voor plaats 5. Dit leek goed te gaan maar ik wilde nog niet te vroeg juichen, al kwam ik wel steeds dichter bij de kopgroep en kreeg ik in de derde ronde zelfs een opleving. In diezelfde ronde bleek echter toch dat het tempo te hoog gegrepen was en daar had ik vrede mee. Ik vond snel m’n eigen ritme en hield dat een halve ronde vol maar begon daarna al verder in te kakken en dat was wel even lastig te verkroppen. Ondanks dat bleef ik wel doorrijden maar toen ik 2 rondes later werd ingehaald door mijn broertje, die op kop lag bij de junioren, knakte ik mentaal helemaal. Onwijs goed dat hij zo hard rijd natuurlijk, het hoort alleen niet zo te zijn. De laatste 2 rondes zakte ik nog verder terug en begon ik ook gewoon spierpijn te krijgen, dat had ik echt nog nooit gehad tijdens een wedstrijd. Het huilen stond me nader dan het lachen en toen ik de finish haalde was dat ook het eerste wat ik deed.

Op het eerste oog misschien een nogal heftige reactie op een wedstrijd die een keer niet goed gaat, maar daar zit meer achter. Afgelopen herfst leek ik qua materiaal een flinke stap te gaan maken door de deal die ik sloot met Ghost. Al snel bleek dat de levering van het materiaal wat langer kon gaan duren, dat was echter nog geen reden tot paniek. Dat materiaal kwam echter helemaal niet en dat heeft ontzettend veel stress opgeleverd de laatste tijd. Afgelopen vrijdag is duidelijk geworden dat het helemaal niet doorgaat en hoewel ik ondanks alle moeite weinig hoop had dat het nog goed ging komen viel het vies tegen dat te horen. De kleding is ten slotte allemaal voorzien van de logo’s en budgettechnisch is deze situatie verre van gunstig, je kunt je misschien wel voorstellen dat dat flink wat stress oplevert.

Dat in combinatie met alle energie die ik er de hele winter in heb gestoken en het missen van het gevoel dat ik in Servië eindelijk weer eens heb ervaren maakte dat ik gisteren even knakte. Niet het einde van de wereld, maar ik ben wel weer met m’n neus op het feit gedrukt dat hetgeen wat ik wil een proces is van stapjes (ja, lekker cliché). Ik was in de veronderstelling dat die de laatste tijd behoorlijk groot waren maar het tegendeel blijkt waar en ik wil gewoon heel graag maar moet mezelf meer tijd gunnen. Een rommelig seizoen vorig jaar met als kers op de taart een beenblessure liggen daaraan ten grondslag, de hardheid die ik nodig heb voor de races is er daardoor nog niet en moet stukje bij beetje weer terugkomen. Dat lukt alleen maar met het rijden van races en het liefst zou ik natuurlijk al zien dat het beter ging maar dit is even wat het is.  Het is niet de eerste tegenslag waar ik me doorheen moet worstelen dus ook dit gaat weer goed komen.

Een oplossing voor het probleem met de fietsen is deels al op poten gezet, en die komt niet geheel verrassend uit de hoek van Beukers. Zonder de hulp van Marcel had ik nu nog een veel groter probleem gehad, ik ben dan ook ontzettend dankbaar dat ik hierop terug kan vallen. Ik zal binnenkort te zien zijn op een Open, aan een tweede fiets wordt momenteel nog gewerkt en een aanpassing van de kleding is in de maak met AGU. Keep you posted!

Foto: John Veenstra