Wedstrijdverslag Saarschleifen marathon

Nadat ik na het NK XCO de knoop had doorgehakt om voor de marathons te gaan had ik nog een paar weken de tijd om wat specifieke trainingen af te werken voor het langere werk. Fysiek heb je echt wat andere kwaliteiten nodig dan met de korte wedstrijden, dit weekend kon ik dus mooi testen hoe het lijf er voor stond. Met de mannen van Wheel-Tec was ik afgereisd naar het Duitse Orscholz voor de Saarschleifen marathon, waar ik vorig jaar ook al eens had gereden. De race ging over 2 rondes, met een totale afstand van 98km en ruim 2200 hoogtemeters.

Er stonden genoeg sterke tegenstanders aan de start, ik zou m’n lol dus op kunnen. De start was net als vorig jaar erg snel en in de beginfase van de race lag de gemiddelde snelheid rond de 30 aan het uur. De paden waren nog breed en met een groep van een man of 20 hadden we al een kleine voorsprong.

Het tempo bleef hoog, ik moest er na een week flink trainen nog even in komen maar voelde me goed en liet me niet verder zakken dan het tweede wiel. Er volgde een glooiend stuk over singletracks en hier kon het eerste echte verschil gemaakt worden. Achter in de groep ploften direct een paar mannen en op het volgende schotterstuk waren we nog met een kopgroep van 2 Belgen en 3 Nederlanders over, mezelf incluis.

Er werd stevig door gekacheld en zelfs met het klimwerk wat we hadden gehad reden we nog 30 gemiddeld. Inmiddels reden we onder bij de rivier de Saar en er volgde een forse klim door een rivierbedding. Bas Peters nam de kop over en hield het tempo hoog, ik zat erg gemakkelijk in het wiel en voelde me goed.

Roel Verhoeven en een van de Belgen moesten al even lossen waardoor ik over bleef met Joris Massaer en Bas. In de volgende snelle afdaling over een breed schotterpad sloten ze echter weer aan.

De eerste 25 km zaten er binnen het uur op en Roel bleef samen met de Belg op het vinkentouw hangen. Op de eerste singletrail sectie na een kilometer of 30 hield Joris het tempo hoog, Roel moest lossen en ik had het idee dat Bas ook al wat kraakte. Toen waren er dus nog 3.

Er werd goed samen gewerkt en op de slotklim van 8km richting de doorkomst voor de 2e ronde werden er een paar prikjes uitgedeeld. Bas moest lossen en ik bleef met Joris over. Verzorgers had ik niet dus ik had wat bidons bij de finish staan die ik moest pakken, wachtte daar op mij en samen begonnen we aan de 2e helft van de wedstrijd.

Joris had het op de klimmen duidelijk makkelijker dan ik dus ik probeerde m’n werk vooral te verrichten op het vlakken. De Torq gels en repen daalden gelukkig goed in de benen en daardoor wist ik toch enigszins een fris gevoel te houden.

Inmiddels was het een gekkenhuis met alle afstanden die door elkaar reden en vooral ook mensen die niet aan de kant wilden, ondanks de duidelijke waarschuwingen die we gaven. De 2e ronde was wat korter dan de eerste, we sloegen een aantal stukken over maar ik wist niet precies welke. Toen bleek dat we de steile klim door rivierbedding links lieten liggen kon ik een kleine zucht van verlichting niet onderdrukken.

De secties met singletrail halverwege de ronde liepen lang niet zo lekker als de vorige door alle andere rijders. Joris gaf nog een aantal keer flink gas op de steile stukken en ik moest diep graven maar wist de aansluiting te houden. Vlak daarna kreeg hij het eind gelukkig ook in de bek en dat betekende dat we samen de slotfase in zouden gaan.

De aanloop naar de slotklim ging over het asfalt, na het oversteken van een dam pakte Joris de binnenbocht en schoof hij onderuit op het gravel. Ik keek even, wachtte tot hij op zou staan maar hij bleef liggen. Ik gaf gas, dit was m’n enige kans op de overwinning want op de steile stukken in de slotklim zou hij me zeker pakken. Hard, maar koers is koers.

Doordat ik zo diep ging reed ik inmiddels vol in de kramp en wist ik haast niet waar ik de kracht vandaan moest halen. Ik probeerde het tempo zo hoog mogelijk te houden maar 5 kilometer voor het einde kwam Joris er toch weer bij en hij ging direct langszij. Ik had niets in te brengen en moest hem laten lopen.

Voor m’n gevoel stond ik geparkeerd maar ik was de slotfase toch goed doorgekomen en na 98km buffelen kwam ik met een tijd van 4 uur en 11 seconden over de finish. Een mooie tweede stek en slechts 30 seconden achter Joris, een teken dat het met de fitheid wel goed zit. Op naar de Trans Schwarzwald!

---