Wedstrijdverslag UCI World Marathon series Houffalize

Na een door verschillende omstandigheden ontzettend slechte race in Havelte had ik even een weekje wat rustiger aan gedaan. Zowel het hoofd als het lijf konden dat wel even gebruiken. Afgelopen maandag werd ik wakker met een voorhoofdsholteontsteking, die verdween gelukkig vrij snel en momenteel zit ik alleen nog met een klein verkoudheidje. De moraal kwam net zo snel terug als de ziekte verdween en ik had weer zin om dit weekend een marathon te rijden.

Op vrijdag reisden we af naar Houffalize voor een World series marathon, deze wedstrijden zijn in het marathoncircuit wat wereldbekers in de cross-country zijn. Tijdens de verkenning lag het parcours er beter bij dan ik had verwacht, ondanks de sneeuw die er aan het begin van de week nog was gevallen was het minder modderig dan ik had verwacht. Op sommige plaatsen kwam er wel ontzettend veel water van de heuvels, daardoor veranderden afdalingen in kleine stroompjes.

De omstandigheden de volgende dag waren heel anders, het had bijna de hele nacht doorgeregend en pas toen ik om 6 uur ’s ochtends aan het ontbijt zat werd het droog. De start stond om 09.00 op het programma, aangezien ik een ochtendmens ben vond ik dat geen probleem. Na een korte warming up op de rollen voelden de benen prima en mocht ik plaatsnemen in het startvak. De opstelling ging niet helemaal goed, er werd geen rekening gehouden met mijn UCI-punten en ik stond dus te ver naar achteren. Gelukkig had ik nog 83km om het goed te maken.

Direct op het vertrek kregen we de welbekende helse startklim uit de vroegere wereldbekers voorgeschoteld. Het stijgingspercentage varieert enigszins maar komt een paar keer boven de 20% uit, een lekkere kuitenbijter dus in de eerste 2 kilometer van de race. Bovenaan draaiden we van de weg af en daar werd al snel duidelijk dat het heel erg modderig was geworden. De eerste afdaling was net een zeephelling geworden en in het gedrang van de start was het vechten voor de posities.

Ik merkte dat ik nog niet helemaal vertrouwd op mijn nieuwe bike zat en het was erg lang geleden dat ik in zulke gladde omstandigheden had gereden, in het glissen en glijden verloor ik wat posities. Ik kwam daardoor net op het vinkentouw van de kopgroep terecht en probeerde nog aan te sluiten maar kreeg al snel door dat ik daarmee te veel kruit zou verschieten in de beginfase van de race.

De eerste 15km waren vrij snel en bij de passage van de eerste verzorging lag ik 22e met genoeg ruimte voor verbetering, de mannen voor me reden nog regelmatig in het zicht. Ik had nu wat meer ruimte en op de volgende technische passages begon ik meer vertrouwen te krijgen in mijn fiets. Hij bleek erg voorspelbaar te reageren en met m’n Racing Ralphs had ik veel meer grip in de modder dan ik had gedacht.

Ik maakte zo snel veel tijd goed op de mannen voor me, zonder dat het heel veel extra energie kostte. Ik was bezig met een opmars en bij de passage van de tweede verzorging op 30km reed ik 18e. Vlak daarna reed ik alleen verkeerd en dat kostte me erg veel plaatsen, ik was mijn bril aan het schoonvegen en miste daardoor de bewegwijzering. Het kostte me zeker 3 tot 4 minuten en dat was kostbare tijd omdat alles dicht op elkaar zat rond die posities.

Met stug doorzetten haalde ik nog wat mannen in maar van achteren uit het veld kwamen ook andere renners die bezig waren met een opmars. Het gaf een beetje het idee dat ik aan het stuivertje wisselen was, ik had dus geen idee waar ik reed en wilde de verloren tijd wel goed maken maar merkte ook dat ik daarmee teveel energie kon verspillen.

Ik besloot m’n eigen tempo te houden en dat bleek pittig genoeg. We waren over de helft en er volgden een paar serieus modderige klimmen over bosbouwpaden. Dit was pure energieverspilling, ik kon merken dat de lichte mannetjes zo doorreden en ik constant met wielspin aan het ploeteren was. Ik werd verplicht rustiger aan te doen op de klimmen, 150 Watt meer of minder maakte niet uit want het resulteerde in dezelfde snelheid.

Op de beter lopende stukken kon ik wel veel snelheid maken, m’n nieuwe Open hardtail bleek op de hobbelige vlakke stukken erg vergeeflijk. Ik hoefde dus maar weinig uit het zadel om klappen op te vangen, dat scheelde een berg energie. Ik voelde wel dat kramp niet ver weg was door al het krachtwerk, gelukkig voelde ik dat ik door goed te blijven eten en drinken de boot kon afhouden.

Na bijna 4 uur kwam ik het bord tegen voor de laatste 10 kilometer, die kwam ook zeker niet ongelegen. De slotfase bleek uiteindelijk nog wel erg zwaar te zijn met een paar hele drassige singletracks en venijnige klimmetjes, op een van de heuvels stonden een paar wandelaars gniffelend te kijken naar onze vertrokken gezichten. Op 2 stukken moest ik zelfs even te voet omhoog, die waren zo steil en glad dat ik niet meer fietsend omhoog kwam.

Dat had waarschijnlijk ook te maken met het feit dat ik schoon op was en alleen maar bezig was met m’n plaats vast te houden en de finish te halen. Dat ik niet de enige was die het zwaar had werd me snel duidelijk, met nog een paar kilometer te gaan haalde ik nog iemand uit mijn race in die een beetje verdwaasd voor zich uit keek en zich als een mak lammetje liet passeren. Alle inspanningen waren uiteindelijk goed voor de 27e plaats, daar was ik in dit startveld en gezien mijn navigatiefout best tevreden mee. 

Het belangrijkste was nog wel dat ik gewoon had genoten van de rit en met een frisse blik de komende periode tegemoet kan gaan. Komende week staat er even niets op het programma, de week daarop mag ik het trucje van gisteren drie dagen achter elkaar uitvoeren in de BeMC. 

---