Wedstrijdverslag World Series Girona

Afgelopen woensdag zijn we met 3 man (Roy, m’n vader en ik) afgereisd naar Girona (ESP) voor mijn laatste World Series marathon van dit jaar. Roy had last minute, als in dinsdagochtend, nog besloten om mee te gaan. Om 4 uur ’s morgens vertrokken we en om 7 uur sharp reden we de parkeerplaats van het hotel op, precies 15 uur werk voor 1500 km. Een behoorlijk pittige reis maar we waren gelukkig dik op tijd om te herstellen voor de race. Bart Classens en Roel Verhoeven reisden later ook af dus we hadden een aardig koppel Nederlanders aan de start.

De volgende dag trainden we rustig wat in de omgeving op de weg, vrijdag en zaterdag besteedden we aan de verkenning van het parcours. Dat was bijzonder gaaf, iets wat ik niet had verwacht zo dicht in de buurt van een stad als Girona. De organisatie beloofde bijna alleen maar singletrack en als we de stukken die we verkenden mochten geloven kon dat nog wel eens uitkomen.

Zondag stonden we vroeger dan ooit aan de start. De race was een rit in lijn met de start in de bergen en finish vlakbij het hotel, we zaten dus al om half 7 in de auto om de 60 kilometer naar de start af te leggen. Het slaperige dorpje waar we om 08.30 moesten starten werd bruut wakker gemaakt door de DJ die een paar lekkere dancenummertjes aan gooide op volume 110. Ik hoop dat we volgend jaar nog terug mogen komen.

Het parcours was 68 kilometer lang met 2000 meter klimmen en 2400 meter dalen. Je leest het goed ja, meer dalen dan stijgen. Degenen die dachten dat dat van een leien dakje zou gaan kwamen van een kouwe kermis thuis.

Op de startklim van 10 kilometer lag het tempo erg hoog en met een groep van 30 renners maakten we voor de eerste singletrack al een flink verschil op de rest van het veld. Ik zat bij de eerste tien en probeerde zo snel mogelijk m’n ritme te vinden op de steile stukken van 20 tot 30 procent.  Daar voelde ik wel dat ik niet super scherp was dus ik hield een zo constant mogelijk tempo aan om de koppakking niet te laten ploffen.

Dat betaalde zich uit, bovenop de startklim zat ik nog goed voorin en in de eerste afdaling kon ik al snel weer aansluiten bij de voorste groep. Ik was technisch duidelijk in het voordeel dus dat gaf vertrouwen voor de rest van de rit. Na 18 kilometer waren we in de eerste feed zone, vanaf hier zouden de klimmen wat korter worden dan de 600 hoogtemeters van de startklim.

 

De klimmen werden er echter niet minder steil om en ik voelde dat ik het tempo net niet kon bolwerken. Op de afdalingen, die met de kilometer technischer werden, kon ik het gat weer dichtrijden maar ik moest toch wat gas terugnemen om niet te veel kruit te verschieten. De belofte van de organisatie werd meer dan ingelost, de singletracks waren op veel plekken echt niet breder dan 30 centimeter. Het was voor iemand van mijn formaat wringen tussen de bomen door en een kwestie van de snelheid goed onder controle houden over de gladde stenen.

Voor de start had ik mijn banden toch nog maar even een tikkie harder gezet. Dat bleek een goede zet, ik reed met een combinatie van 2.25 Racing Ralph achter/2.25 Rocket Ron voor en die kregen behoorlijk op hun tater dus de extra druk kon geen kwaad. Op de 20 kilometer parcours die wij hadden verkend waren de stenen lang niet zo scherp, als ik op die instelling van start was gegaan had ik nog wel eens een probleem kunnen hebben.

Richting verzorgingspost 3 kwam ik over een van de meest slopende stukken parcours die ik me uit al die jaren kan heugen. Grote platen steen met kleine step ups van 10-20cm waar je je fiets telkens op moest trekken. Dat ging zeker 2 kilometer achter elkaar door en ik rammelde helemaal uit elkaar. We waren inmiddels al dik 3 uur onderweg en in post 3 hadden we pas 50 kilometer afgelegd, m’n vader riep me daar toe dat ik op p15 reed.

Vanaf dat punt zette het parcours een wat meer dalende trend in, we zaten er nog vrij hoog en in de laatste 17 kilometer naar de finish moesten we dat dus nog dalen. De paden werden ook wat breder en ik voelde me wat meer op m’n gemak omdat ik makkelijker snelheid kon maken.

De laatste 5 kilometer bevatte een paar echt snelle stukken over brede schotterpaden. De gaten voor me waren niet heel groot, ik gooide hem achter op de 10 en trok vol door. Al snel maakte ik de eerste concurrent soldaat, erop en erover. Ik schoof door naar de volgende, die niet eens probeerde aan te haken. In de laatste kilometer pakte ik er nog een waarmee ik een 12e plek bemachtigde. Eens te meer het bewijs dat het koers is tot je de finish passeert. Pas na 3 uur en 59 minuten had ik de 67 kilometer afgelegd, dat is hele andere koek dan de 28,5km/h gemiddeld op het NK van een week geleden.

Ik ben er dik tevreden mee, het startveld was nog veel sterker dan in Polen met een groter aantal verschillende nationaliteiten. De top 5 zat bovendien minder dan 6 minuten voor me, iets wat op een ander parcours zeker overbrugbaar is. Dat biedt perspectief!