Wedstrijdverslag World Series marathon Jelenia Góra

Na een succesvolle race in St. Ingbert ging ik met vertrouwen, maar ook wel wat gezonde spanning, naar Polen voor een World Series marathon. Wedstrijden uit deze cyclus, als het ware de wereldbekers van de marathon, vormen een gelegenheid om je te meten op het hoogste niveau en je te plaatsen voor kampioenschappen. Een WK kwalificatie was het doel in de race en daar was een top 20 resultaat voor nodig.

De omstandigheden waren me op het lijf geschreven: heet, zonnig en daarmee ook heel zwaar. Daags tevoren ging ik samen met m'n verzorgster de feed zones al verkennen en al snel werd duidelijk dat we bij 3 van de 5 zones niet konden komen omdat de bus op het pad daar naartoe bijna aan de grond liep. Dat zou improviseren worden met het eten en drinken, waarschijnlijk zou ik een paar keer van de fiets moeten om bij te vullen.

Om 11.00 viel het startschot op zondag. De race briefing was in het Pools geweest dus het werd mij pas duidelijk dat de neutralisatie na 2 bochten voorbij was toen de official haastig "3-2-1 go" riep. Ik zat gelukkig goed voorin, en al snel trok een sterke Poolse ploeg het peloton tegen de heuvel op. De weg was nu nog 20 meter breed en iedereen was nog fris dus het was dringen geblazen, ik stond m'n mannetje en reed telkens tussen plaats 5 en 10 om niet te veel in de wind te zitten.

De eerste 16km legden we af in minder dan een half uur. Hierna zouden alle 2600 hoogtemeters volgen in de middelste 55km van het parcours om daarna weer af te sluiten met een 15km lang snel slot. De start deed niks onder voor het begin van een XCO race en ook op de eerste echte klimmen lag het tempo immens hoog. De eerste gaten ontstonden en hoewel ik moeiteloos de gashendel open kon draaien wist ik wel dat ik dit niet te lang moest gaan doen.

Op de eerste klim brak het echt, ik zag Sébastien Carabin vooruit rijden met nog 2 of 3 man. Het werd me al snel duidelijk dat het eerder genoemde middenstuk van het parcours onvergeeflijk was. Recht omhoog of naar beneden, maar iets daar tussenin bestond niet. Op de echt steile stukken besloot ik m'n eigen tempo te rijden, de race was nog lang en hoewel ik rond plek 15-17 nog niet echt safe reed vertrouwde ik erop dat ik er na een paar uur pas echt doorheen zou komen.

De afdalingen logen er ook niet om: grote stenen en ladingen wortels bezaaiden het parcours. Ook dit was werken, het tempo was vaak laag en herstellen ging niet heel gemakkelijk. Het deed me wel deugd te zien dat ik hier verschil kon maken, telkens kwam ik met een kleine voorsprong de afdalingen uit als ik er samen met iemand aan begon.

Ik was inmiddels al eens gestopt om bij te vullen en dat kostte me maar 20 seconden dus op km 45 in de derde feed zone deed ik dat weer. Ik reed alleen en het klimmen en afdalen wisselde elkaar onafgebroken af, op de schaarse stukken schotterpad probeerde ik zowel m'n armen als benen zo goed mogelijk bij te laten komen. Het inhalen was begonnen, de eerste 2 man had ik gepasseerd en een toeschouwer riep me toe dat ik op weg was naar de top 10. Dat dacht ik in ieder geval te begrijpen uit het mengelmoesje van Duits en Pools, dus ik rekende mezelf nog maar niet te rijk.

Voor me zag ik iemand rijden dus ik had weer een punt om me op te focussen en stukje bij beetje reed ik het gat dicht. Ik denk niet dat ik ooit een inhaalactie heb uitgevoerd die zoveel geduld vereiste, flitsend was in ieder geval niet het eerste woord wat me te binnen schoot. Steady does the trick, hield ik mezelf maar voor.

De jongen die ik had ingehaald moest al snel lossen en ik kon op naar de volgende. Op een mega steile asfaltklim (15 à 20%) passeerde ik de volgende renner en in de afdaling moest hij alle zeilen bijzetten om erbij te blijven. Hij wist een klein gat weer te dichten, maar toen ik na de 4e feed zone met een verse bidon water het gas open trok was hij gezien.

Het veld van de lange en de kortere afstanden lag inmiddels helemaal door elkaar en een van de zwaarste afdalingen van de dag eiste duidelijk z'n slachtoffers. Er lagen meer mensen naast hun fiets dan dat ze erop zaten en ik moest zelf ook m'n best doen om de controle te houden. Het was steil, bezaaid met keien en wortels en arm pump was inmiddels een feit dus het werd steeds lastiger m'n stuur vast te houden.

Ik kwam hem gelukkig goed door en op m'n kilometerteller zag ik dat we het snelle slot begonnen te naderen. Nog even afzien en dan zou er een stuk komen waar ik m'n polderkwaliteiten goed kon gebruiken. Op een van de laatste lange klimmen werd ik bijgehaald door een Pool en ik wist net aan te pikken. Hij leek wel een op hol geslagen paard en ik voelde me net een gammel rijtuig, zo hing ik er in ieder geval wel achter. De eerste paar kilometer moest ik even in het tempo komen maar de klimmen werden steeds korter en ik voelde me steeds sterker worden.

We hielden het tempo samen erg hoog en na de laatste feed zone was het bijna alleen nog maar heuvelaf in de laatste 12km naar de finish. We reden hele stukken 40-45 aan het uur en werkten goed samen. Met nog 5km te gaan stapte m'n kompaan ineens van de fiets, dat was duidelijk een pechgeval.

Ik voelde de kramp opkomen en probeerde het tempo zo hoog mogelijk te houden zonder te ver te gaan. Kansloos natuurlijk, dus al snel zat ik in de meest rare houdingen op de fiets om het te onderdrukken en wonderwel zakte het weer af. Op de slotklim kwam het weer terug en achter me zag ik dat m'n Poolse kompaan me inmiddels weer in het zicht had. Weer wist ik de kramp te onderdrukken en het gat richting de finish zelfs nog iets groter te maken.

Volledig naar de vaantjes kwam ik na 4 uur en 12 minuten over de streep, ik kon me maar een paar eerdere races heugen waarin ik zo diep moest gaan. Het enige wat ik wilde was drinken en liggen, dat was dan ook wat ik de eerste drie kwartier deed. Op de finish werd niets omgeroepen en er stond geen scherm dus ik kwam er pas in het hotel achter dat ik 8e was geworden. Daar was ik natuurlijk ontzettend blij mee, veel beter dan ik had durven hopen. Op naar het WK in 2017!

---