Wedstrijdverslag Bad Harzburg

Als afsluiter van een trainingsblok richting het Riva Bike Festival stond ik gisteren aan de start in het Duitse Bad Harzburg. Geen extreem lange marathon met 4 rondes van 18 kilometer, maar het beloofde zwaar genoeg te worden. De regen van de afgelopen week had het rondje op veel plaatsen in een modderbende veranderd en het was maar 5 of 6 graden.

Omdat het rondje niet extreem lang was besloot ik op zaterdag alles te gaan verkennen. Bad Harzburg lag aan de voet van een heuvelrug die we tot aan de top gingen bedwingen. Van de 550hm per rondje tikte je de eerste 400 bijna onafgebroken af op de eerste klim. Die voerde over zowel modderige singletrails als schotterpaden (ook modderig) omhoog en werd minder steil richting het einde. Bovenop legde je een paar kilometer over een plateau af met wat snelle brede paden, voor een snelle afdaling. Voordat we werden beloond met de singletrail afdaling naar de finish moesten we nog eens 100 hoogtemeters overbruggen. Als toetje volgden nog wat snelle paden richting de finish waarna je hetzelfde kunstje in de volgende rondes mocht herhalen.

Zondag om 9.45 viel het startschot en samen met Lars Lindemann (Focus Rapiro Racing) nam ik het voortouw en zonder veel moeite reden we een meter of 30 voor het peloton uit. Peter Hermann (Centurion-Vaude) sloot al snel aan en samen legden we de rest ons tempo op.
Voor de eerste singletrail liet ik Hermann voorbij komen en klom ik in zijn wiel verder.

Op een klein stukje over de wortels moest hij een voetje bij zetten. Ik klom gestaag verder en keek even achterom toen we weer een schotterpad op draaiden. Het leek erop dat we met 4 man de eerste schifting gingen maken. Boven op het plateau was het ónwijs koud, alle paden waren bedekt in een laag slijk waardoor ik een soort van slushpuppy van modder over m’n onbedekte benen kreeg. M’n kledingkeuze was op z’n zachtst gezegd wat enthousiast en tot overmaat van ramp begon het zelfs nog even te sneeuwen. Gelukkig zag de lucht er niet al te dreigend uit en toen we begonnen aan de afdaling werd het al snel weer warmer. De finish lag ten slotte 400 meter lager dan het plateau.

Op de singletrail zat ik klem achter Hermann, hij daalde minder behendig af dan ik me kon heugen en liet een mega gat vallen van 20 of 30 sec op de koploper van onze groep. Een paar seconden vind ik niet erg, maar dit begon toch wel te jeuken. Halverwege drukte ik mezelf erlangs op een punt waar het eigenlijk niet kon, maar ik had geen zin in een doldwaze achtervolging op het vlakke. Vlak voordat we aan het laatste deel van het rondje begonnen sloten we zonder al te veel moeite weer aan.

Een van de jongens in onze groep reed lek en de ander moest lossen op het moment dat we de langste klim voor de 2e keer aanvingen. De rest van de ronde probeerde ik Hermann te peilen en hij leek het niet heel makkelijk te hebben. Dat gaf mij moed en ik besloot hem te testen in de afdaling en op het stuk daarna. Hij kreeg het gat weer dicht, maar ik was benieuwd hoe hij de derde ronde door zou komen.

Al snel bleken de rollen om te zijn gedraaid. Aan het begin van de langste klim draaide hij het gas open en ik kon net niet volgen. Het verschil was niet groot, maar gestaag sloeg hij een gat. Ik hield mijn eigen tempo en probeerde de klim zo vlot mogelijk af te tikken. Boven op het plateau zag ik hem voor me rijden en het gat was maar een seconde of 20 dus ik had nog hoop en zou het verschil in de afdaling proberen te beslechten.
Die hoop vervloog al snel doordat ik lek reed, waarmee ik m’n achtervolging even moest staken. Met een minuut of 3-4 zat ik weer op de fiets en ik was bij mijn weten nog niet ingehaald door de nummer 2. De laatste ronde kwam er bij mij aardig kleur aan en had ik wat moeite met de steilste stukken van het rondje. Bovenop kon ik mezelf gelukkig herpakken en de benen even op een wat hoger tempo lostrappen. De laatste klim ging dan ook een stuk beter en tot m’n geruststelling zat er niemand in zicht achter me.

Uiteindelijk zat ik iets minder dan 7 minuten achter de winnaar en daar was ik gezien de omstandigheden prima tevreden mee. Het was de laatste pittige prikkel die ik nodig had voor Riva del Garda, een race waar ik ontzettend naar vooruit kijk!

Foto 1 en 2: Kristina's Radsport Fotos