Wedstrijdverslag Hel van Groesbeek

Exact 4 weken en 2 dagen nadat ik een scheur in de kop van mijn spaakbeen opliep stond ik gisteren weer aan het vertrek van een race. Dat was sneller dan ik in eerste instantie had verwacht, dus ik was blij dat ik gisteren in de Hel van Groesbeek van start kon gaan. Een wedstrijd over 3 rondes van 35km in behoorlijk geaccidenteerd terrein. Een mooie graadmeter om het vormpeil te testen, ik voelde me op zich prima maar merkte in trainingen wel dat ik niet wedstrijdscherp was.

De startlus ging over de motorcrossbaan en ik was gelukkig goed weg, de baan was helemaal kapot gereden en er was maar een goed spoor. Ik reed rond plaats vijf en wist op een klim die niet te rijden was nog een paar man lopend te passeren. Er werd even getemporiseerd om een groepje bij elkaar te laten komen, we reden met een man of 15-20 in de eerste groep.

De eerste kilometers waren erg snel met een paar toffe, hele snelle afdalingen die ook in het oude crosscountry rondje van Groesbeek zaten. De eerste klimmen waren kort en steil, het tempo ging een paar keer flink omhoog achter in de groep kraakte het duidelijk. Zelf moest ik nog een beetje in de flow van de race komen maar merkte dat het klim voor klim beter ging.

Op langste klim van het rondje trok Gerben Mos (KMC-Koga) het gas open, Tim Smeenge (Grinta) ging erachteraan en ik volgde. Dat ging beter dan ik had verwacht en we pakten een kleine voorsprong maar ik zag al dat dit geen zoden aan de dijk zette. Ik draaide mee maar verspilde geen energie op kop en al snel haalde de groep ons weer terug.

De groep dunde inmiddels wat uit naar een man of 10-15 dus het tempo lag toch behoorlijk hoog, zelf kwam ik verder ongeschonden door de eerste ronde heen. Half koers begon er bij mij aardig kleur aan te komen. Op het middenstuk van het parcours, met veel korte steile klimmen na elkaar merkte ik dat het wat moeizamer ging. Ik hield op de klimmen wat in en compenseerde dat vervolgens in de afdalingen en op de snelle stukken zodat ik bij de groep kon blijven.

Met nog 10km te gaan in de tweede ronde plaatste Koen Bouwman (Lotto-Jumbo) een aanval. Ik voelde me niet goed genoeg om het gat dicht te ploffen dus ik wachtte af wat de rest van de groep deed. Z’n voorsprong groeide snel dus er moest wel iets gebeuren. Het initiatief kwam volgens mij van Ockeloen, maar het tempo ging zo hard omhoog en m’n benen deden binnen de kortste keren zo zeer dat ik dat niet zeker meer weet.

De volgende 5 kilometer waren loeisnel over wat bredere paden, de laatste 5 naar de start/finish voerden weer over singletrails met veel steil klimmen. Hier moest ik er bijna de brui aan geven en ik werd al gelost maar kon het tempo net hoog genoeg houden om te overleven tot aan de start/finish en daar weer aan te sluiten.

Om even wat te kunnen herstellen school ik me op in de groep en ik voelde me eigenlijk al vrij snel weer prima. Ook op de eerste klimmen van het rondje kon ik het tempo eigenlijk prima volgen dus het gaf me bijna nog hoop dat ik mee kon doen om de podiumplaatsen. Die vervloog al snel toen we halverwege het derde rondje waren, op het zwaarste stuk. Gerben reed op kop met Bas Peters en zij ramden iedere klim staand omhoog. Dat lukte mij een of twee keer voordat het melkzuur uit m’n oren spoot en ik de 7 man voor me moest laten lopen.

Ik was er even slecht aan toe en kwam de volgende klimmen haast niet omhoog, met nog dik 15km te gaan vroeg ik me zelfs even af hoe ik in hemelsnaam de finish ging halen. Gelukkig volgde er een wat sneller stuk, ik kon een wat hogere cadans aanhouden en de benen voelden al snel wat beter.

Ik dacht dat ik te veel was stilgevallen maar ineens zag ik Koen voor me rijden en die had het niet al te best. Hij vroeg om drinken maar dat had ik ook niet meer, ik nam de kop over en binnen de kortste keren reed ik weer alleen. Ik dacht dat ik het slecht had maar hij had het dus nog nog veel slechter.

De laatste 10km braken aan, ik genoot van het snelle stuk en laadde me even op voor ik moest beginnen aan de pijnlijke laatste kilometers voor de finish. Tot mijn verbazing kwam P6 in zicht en een paar kilometer lang leek ik het gat te gaan dichten maar Thom had nog wat over en ik was na een vruchteloze achtervolging leger dan leeg. Op plaats 7 bolde ik over de finish en nadat ik m’n TORQ herstelshake had gehad ben ik eerst eens een kwartier in de laadruimte van m’n bus gaan liggen.

Toen ik er eenmaal weer een beetje was had ik wel door dat het een prima race was geweest, zeker als eerste wedstrijd na een verplichte time-out. Ik weet wat er nog mist en kan daar de komende weken mee aan de slag richting mijn volgende grote doel, het Riva Bike Festival!

Bovenste 2 foto's: Erik van den Boogert
Onderste foto: Offroadbikers.eu