Wedstrijdverslag World Series Girona

Als afsluiter van het mountainbikeseizoen stond voor de tweede keer de World Series marathon in Girona op het programma, beter bekend als de La Tramun singletrail marathon. Op zondag na het NK marathon legde ik samen met Stijn Appel en Roy Beukers de eerste kilometers richting het zonnige Spanje af. Maandag reden we het laatste stuk om de reis niet te zwaar te maken.

Foto: Uitzicht vanaf de vestingmuur bij zonsondergang, op 300 meter van ons appartement

Aldaar hebben we een paar dagen gigantisch lekker kunnen trainen op het parcours en natuurlijk genoten van de mooie stad die Girona is. Ons appartement lag pal in het centrum en het oude stadshart met een fantastische vestingmuur, een kathedraal en talloze terrassen en restaurants bood genoeg plezier voor na de trainingen.

Foto: zonsopgang bij de Río Onyar, die dwars door de stad loopt.

Donderdagochtend haalden we mijn moeder op van het vliegveld, die zou ons tijdens de race verzorgen. Dat was ook de laatste dag om te verkennen, waar het parcours vorig jaar volledig verregend was in de dagen voor de race was het nu aangenaam warm, droog en stoffig. De dagen erna deden we lekker rustig aan, het NK marathon was een aanslag geweest op het lijf en dat voelde ik donderdag nog. De dagen erna begon ik me rap beter te voelen en op zaterdag voelde ik me tijdens een trailritje met de Duitsers weer fit als tevoren.

Foto: Relaxed voor de start

Op zondag stond de wekker al om half zes, de start was al om half 9 en lag op een uur rijden van Girona. Deze race is een rit in lijn met de start in het gebergte achter Girona en de finish in de stad zelf. Het parcours gaat 400 meter (2100m klimmen vs. 2500m dalen) meer omlaag dan omhoog maar is desalniettemin erg zwaar. De technisch lastige trails vereisen gedurende de hele race opperste concentratie en de klimmen zijn zonder uitzondering allemaal steil, technisch of een combinatie van beide.

Foto: Vlakke eerste meters, hier kon een lach en praatje er nog vanaf.

De start vanuit het dorpje Els Hostalets d’en Bas verliep rustig. Tenminste, dat leek zo. Vorig jaar moest ik met een hoog nummer flink dringen om mijn positie te houden, ik had het idee dat ik met rug/stuurbordnummer 4 toch wat meer de ruimte kreeg van mijn concurrenten. Dat was echter alleen tot aan de eerste klim, die ons over asfalt naar de eerste trail voerde. Ik kon m’n positie vrij gemakkelijk verdedigen en vlak voor het oprijden van het eerste pad ging het gas vol open. Een flink deel van het peloton zat al à bloc, ik had tot mijn genoegen zat over om bij de eerste tien het bos in te duiken.

Voor mij reden o.a. Roel Paulissen, Sebastien Carabin en Tony Longo, het tempo dat zij kozen was net te gortig maar ik hield ze binnen schootsafstand. De klim varieerde nogal in stijgingspercentage (van steil tot heel steil, gemiddeld 9,5% met uitschieters tot boven de 20) en was bezaaid met stenen. Niet heel moeilijk, maar ik merkte dat ik op de macht het verschil kon maken met de mannen om mij heen door een steady tempo te kiezen en goede lijnen te rijden over de rotsen. Jasper Ockeloen reed even voor me maar die passeerde ik al snel, net als Markus Bauer. Richting het einde zakte iemand voor me er doorheen en zo kwam ik ergens tussen plaats 5 tot 8 te rijden.

Foto: Op de power omhoog

De afdaling was nog steiler dan de klim, binnen no time daalden we de 600 geklommen meters plus een beetje extra af naar de eerste feed zone. Dat ging voortvarend tot aan het slot van de afdaling. Ik koos zelf een verkeerde lijn, moest corrigeren over een paar flinke keien en net toen ik dacht dat ik een mooie redding had gepleegd werd ik nog even over het stuur gekieperd. Een ‘over the bar’ die zo in de vierde druk van Mountainbiken voor Dummy’s had gekund. Gelukkig hield ik er weinig aan over, al kwam ik er na het opstappen wel achter dat ik mijn Oakley was verloren. Omkeren was geen optie want ik had nog steeds de aansluiting met een groepje voor de top 10, jammer maar helaas voor mijn bril.

In de eerste post pakte ik een verse bidon Torq dorstlesser en gels aan, na deze weg te hebben gestopt trok ik een kort sprintje om meer op de voorste posities van het groepje de volgende trail van enkele kilometers op te gaan. Al snel dook voor mij Markus Bauer op z’n snufferd toen hij bleef hangen aan een boom. Omdat ik goed voorin reed kon ik mijn weg gelukkig snel vervolgen.

Foto: Vlak voor mijn crash, de lijn die ik wel had moeten rijden is rechts duidelijk te zien.

Tussen zone 1 en 2 lag het parcours bezaaid met de steilste klimmen van de dag. Grote rotsplaten, step ups, losse stenen en andere obstakels maakten de toch al zware klimmen nog een tikje uitdagender. Ockeloen kwam samen met Andreas Seewald met een noodgang voorbij op een van de klimmen. Zelf hield ik vast aan mijn tactiek van op de macht met een steady tempo over de obstakels rammen. Ik kon daardoor alles rijden  en mijn snelheid was gemiddeld net zo hoog, m’n full suspension Scott Spark hielp daar ook enorm bij. Met de demping half of soms zelfs helemaal open op de echt lastige stukken omhoog kon ik genoeg tractie genereren om mijn vermogen op de grond te krijgen. Super belangrijk voor iemand met mijn gewicht, iedere Watt die ik op de grond krijg genereert extra snelheid.

Mijn tactiek betaalde zich uit, even later maakte Ockeloen een foutje in een afdaling en kon ik er langs. De posities leken al aardig vast te liggen, ik reed op plaats 9 en na ruim 2 uur kwamen we aan op het halfweg punt bij post 2. M’n moeder riep me daar toe dat ik vlak achter de kopgroep zat, dat gaf een flinke vertrouwensboost. Ik gaf een trap bij toen ik ze ineens voor me zag rijden en schoof op van plaats 9 naar 7.

Foto: Ongeschonden weer verder na mijn crash

Van post 2 naar 3 liepen met name de klimmen wat beter, de trails liepen meer rechtdoor waardoor het makkelijker was snelheid te houden. Het parcours bood op geen enkel punt overzicht doordat we alleen maar singletrail door het bos reden. Afgaande op het geluid was ik m’n voorsprong in ieder geval aan het uitbouwen. Voor me reden Ismael Ventura en Joan Llordella van Buff-Scott. Qua tempo waren we aan elkaar gewaagd, zij daalden harder af en ik klom wat vlotter. Netto kwam het op hetzelfde neer en ik reed telkens op een meter of 5 à 10 om geen energie te verspillen aan hun fouten op de klimmen.

De finale zou snel zijn en zo langzamerhand was ik al een plan aan het smeden om deze twee mannen af te troeven. Na de derde post sloot ik het gat definitief en reed ik heuvelop en –af gelijk op met ze. Met nog zeven kilometer te gaan zat ik in een zetel, ik kon de teammaten het vuile werk op laten knappen. Ik gaf onder wat gemopper van Ventura nog een paar kopbeurten om onze voorsprong veilig te stellen maar verspilde geen energie. Kennelijk hadden ze niet door dat ze mij volledig uit konden spelen maar dat ging ik ze natuurlijk niet op een bordje geven.

Voor de laatste trail ging ik in het laatste wiel zitten, wat ze wonderwel zonder slag of stoot toelieten. De finish was een 300 meter lang recht stuk met aan het eind een lange bocht van 180 graden en een kort recht stuk tot de streep. Ventura ging veel te vroeg aan, ik had een klein gaatje gelaten om wat drive mee te pakken. Het snelheidsverschil was zo groot dat ik ze beiden direct uit het wiel reed, met een korte laatste aanzet wist ik de 5e plek veilig te stellen.

Foto: een succesvol sprintje voor de 5e, of eigenlijk 2e plek

Tenminste, dat dacht ik toen. Door een flinke navigatiefout van de voorste drie mannen tussen post 1 en 2 werden zij gediskwalificeerd. Dat verklaarde ook direct waarom ik in post 2 aansloot bij de kopgroep, er was daar een herstart voor de eerste drie afgekondigd. Klaarblijkelijk hadden ze maar liefst 20 minuten staan wachten na verkeerd te zijn gereden en bij toeval in de post terecht te zijn gekomen. Ondanks de in eerste instantie gegeven herstart werden ze uiteindelijk toch (in mijn ogen terecht, hoe zuur dat ook is) gediskwalificeerd. Ik schoof drie plaatsen op in de klassering en met een 2e plaats kreeg mijn dag helemaal een gouden randje. Voor de tweede keer dit jaar in een World Series op het podium, ik had het na mijn blessures nooit durven dromen. Een top afsluiter van het seizoen, tot volgend jaar!

Foto: op het podium met de top 10 bij de dames en heren