Wedstrijdverslag Vulkanbike Ultra Marathon

Mijn drukke herfstcampagne zette zich afgelopen zaterdag voort in het Duitse Daun. Samen met pa was ik op donderdagavond al afgereisd voor de welbekende Vulkanbike. Een race van 100km over 2300hm door de Vulkaneifel. Mooi glooiend terrein met veel snelle schotterpaden en hier en daar flinke kuitenbijters. Afgelopen jaar was de gemiddelde snelheid er 28km per uur, dit jaar zou die wel wat lager liggen door de vele regenval daags voor de race.

Hoewel Karl Platt verstek liet gaan voor de race (het Duits kampioenschap werd de dag na de Vulkanbike verreden) was er toch een mooi startveld. Dat het een Nederlands pact zou worden had ik ook niet verwacht maar direct na de startklim werd dat al wel duidelijk. Ik had er geen gras over laten groeien en kreeg Stijn Appel, Bram Rood, Ramses Bekkenk en Bas Peters mee.

Foto: al na een kilometer of 20 waren we van een afstand onherkenbaar

Allemaal sterke marathonmannen en het beloofde dus een mooie race te worden. Het gevoel dat de mannen het nog te vroeg vonden bekroop me wel al snel want het tempo zakte iets in. In de eerste 10 kilometer zat de achtervolgende groep erg dicht achter ons en ik zat niet te wachten op een onnodig grote en nerveuze groep. Op een van de volgende wat steilere klimmen trok ik het gas nogmaals open en dat was genoeg om een definitief gat te slaan.

Nu kon de wedstrijd eigenlijk pas echt beginnen en ik besloot de benen van de anderen even te testen. Op een lange klim gaf ik er een snok aan en bovenaan begon het te piepen en te kraken bij mij in het wiel. Ze bogen wel maar barstten nog niet en er ontstonden slechts kleine verschillen. Voor mij evengoed een teken dat ik vandaag zeker kans had op de overwinning, ik zou mijn aanvallen op de juiste momenten moeten plaatsen.

Na 40 kilometer kwam die eerste kans. Ramses reed op kop op een steile en ontzettend modderige klim toen hij halverwege stilviel. Dit was het signaal voor mij om gas te geven, ik kwam staand langszij en bovenaan was niet alleen Ramses maar ook Bram gelost.

Bas en Stijn zaten er dus nog bij maar eerstgenoemde zag er niet al te fris meer uit. Op een steil klimmetje voor de 3e post kon ik hem verrassen met een sprint en bleef ik samen met Stijn over. Hij leek even terug te komen maar moest al snel weer verstek laten gaan.

Zelf zat ik er nog goed bij, op m’n aanvallen na had ik veel op reserve gereden. Ondanks het koude weer kon ik goed blijven eten en drinken en daardoor voelde de tank nog goed vol voor de tweede helft van de race.

Er volgde een behoorlijk pittig deel met veel steile, modderige klimmen over slecht berijdbare paden. Stijn had ik ondertussen al even beoordeeld en de scherpe kantjes waren er bij hem ook wel af. Op een van de volgende klimmen kwam ik langszij om hem even te testen en mijn vermoedens werden bevestigd, ik zette hem vrij makkelijk op een achterstand.

Het was nog 25km tot de finish en op dit snelle parcours vond ik het net wat te vroeg voor een aanval. Stijn draaide nog goed mee en samen hielden we de snelheid flink hoog, ik wilde zeker weten dat Bas niet meer terug zou komen.

Met nog 15km te gaan reden we tussen de achterblijvers loeisnel een brede schotterklim op. Op een steil tussenstuk zette ik een tandje bij en ging ik iets harder rijden, waarmee ik Stijn de genadeklap gaf. Ik keek nog een paar keer achterom maar nadat hij een kilometer lang in het zicht had gereden groeide de voorsprong zienderogen.

Foto: de laatste kilometers richting de finish

Ik voelde me nog verbazingwekkend goed en kon veel klimmen staand omhoog rijden. Vanaf een van de hoogste punten van de dag daalden we af naar de finish via een fietspad dat over een oude spoorbaan lag. Na 3 uur en 44 minuten was m’n derde overwinning in drie weken tijd een feit. Met de afgelopen races heb ik flink moraal kunnen tanken en ik kijk dan ook erg vooruit naar de World Series race in Frankrijk dit weekend.