Wedstrijdverslag WK marathon

Ondanks diverse blessures dit jaar bleef ik vooruit kijken naar de grootste race uit mijn carriére: het WK marathon. Simpelweg deelnemen en aanwezig zijn bij een evenement als deze is al erg gaaf. Toen ik vorig jaar mijn voorbereidingen startte had ik ingezet op top 20, maar door een verre van optimale voorbereiding (gebroken elleboog, spierscheuring in m’n bovenbeen) was het niet zinvol hieraan vast te houden. Ik kon pas 5 weken voor het WK m’n trainingen hervatten dus ik had er alles aan gedaan om zo goed mogelijk in vorm te zijn en zou proberen zo slim mogelijk te rijden. Samen met Rob van der Werf, een van de andere Nederlandse deelnemers en tevens mijn diëtist,  reisde ik op donderdag af richting het Duitse Singen. Mijn ouders kwamen er later achteraan met de camper om de bevoorrading tijdens de race met mijn bus te doen.

De volgende dag besloten we het parcours direct volledig te verkennen. De ronde van 49km met 1100hm zouden we twee keer afleggen voor een totaal van 98km/2200hm. We reden veel over open stukken en slechte lopende net gemaaide graspaden. Dat maakte de ronde eigenlijk een beetje saai. Een snelle race vind ik niet erg, integendeel zelfs, maar ik had wat mooiere paden en meer stukken bos verwacht. Het beloofde in ieder geval volle bak koers met grote groepen en kleine verschillen te worden. Het leeuwendeel van de klimmen zat in de eerste 20 kilometer van het parcours, de finale was dus heel erg snel. Zeker omdat het aandeel asfalt daar wat hoger was en we de wind daar in de rug hadden, die op de wedstrijddag uit dezelfde richting kwam.

Na nog een rustige training op zaterdag was het op zondag zo ver, om 10.05 begon het opstellen. Met startnummer 54 stond ik goed opgesteld in een veld van 180 deelnemers. Een geneutraliseerde start was er niet, op het moment dat het startschot viel was het vol gas. De eerste paar kilometer ging over asfalt om de grote groep renners kwijt te kunnen. Doordat we over een driebaansweg reden moest er met 50km/u enorm geknokt worden voor de plekken, ik wist wat posities te winnen en reed rond p20/30. In de eerste bocht moest ik alleen over een vluchtheuvel springen en hoewel ik maar een klein beetje snelheid verloor was ik weer terug bij af.

En groupe tijdens de start

De eerste klim volgde direct en ik hield positie tot op de top van de volgende klim. Ik zat op het vinkentouw van de eerste groep van een man of 50 en voelde dat ik dit tempo niet vol ging houden. Ik liet me iets zakken en toen de koers wat tot rust kwam reed ik in een groep van 20 terecht. Peter Hermann kwam langszij, daar had ik in 2016 al mee gereden in de Trans Schwarzwald en onlangs nog in Bad Harzburg. Hij is erg goed op de snelle stukken en toeval wilde dat we op het snelste stuk van de ronde waren aanbeland.

Ik kon mooi wat profiteren en deed alleen wat kopwerk als de groep gedesorganiseerd dreigde te raken zodat het tempo hoog bleef. De verschillen waren erg klein en voor ons reed nog een groep van 20 man, ik wilde in ieder geval voor het begin van de 2e ronde daar aansluiten. Dat lukte, en even leken mijn benen de situatie onder controle te hebben. Ik kwam bedrogen uit, want de mannen voor me hadden nog wat extra’s voor de 2e ronde en ik rekende op een wat constanter tempo.

Aansluiten aan het begin van de 2e ronde

Nu kwam ik echt alleen te rijden, geen goede zaak op een ronde als deze. Op de open stukken (toch nog ergens goed voor;) ) keek ik nog eens goed achter me. Ik voelde me inmiddels weer wat beter maar zag dat er veel renners kort achter me zaten. Rijden in een groep was veel efficiënter dus ik liet me zakken. Nederlandse ploegmaten Rob van der Werf en Tim Smeenge kwamen langszij en ik school me op in de groep. Dat duurde niet lang, ook zij hadden de race anders ingedeeld dan ik en versnelden in de tweede ronde.

Ik zette de tanden op elkaar, vastberaden om niet te lossen. Het zat er alleen niet in en na 5 kilometer afwisselend op 5 seconden of net erbij knakte ik. Ik baalde even maar kon op de langste klim van de ronde volgen bij een Pool en Oostenrijker die langszij kwamen. Met hen zou ik de slotfase van de wedstrijd afleggen. De grote groep van Rob en Tim reed vlak voor ons, maar met ons 3 was er niet genoeg power voorhanden om dat verschil te overbruggen.

Door slim te rijden wist ik m’n kompanen af te schudden en het gat naar de volgende 3 man alsnog te overbruggen. De sprint die ik daar won resulteerde in een 83e plaats. Ver van mijn ambitie die ik eerst had gesteld, maar ik wist dat ik er het maximale uit had gehaald en kwam leeg over de finish. De vorm zoals ik die in de Algarve had is er nog niet maar het was in ieder geval erg mooi weer eens voor Nederland te mogen rijden en ik heb een bult ervaring opgedaan voor hopelijke volgende edities van het WK.

Gisteren ben ik met Rob doorgereden naar Oostenrijk voor de Zillertal Bike Challenge, ik verwacht dat ik daar flink sterker van ga worden. Dat kan haast ook niet anders met 187km en ruim 9100hm verdeeld over drie etappes. Na de doorreis  hebben we direct een stukje gefietst en de uitzichten zijn fantastisch (klik voor vergroting).