Wedstrijdverslag Zillertal Bike Challenge

Na het WK was de trip nog niet voorbij, hij stond eigenlijk op het punt alleen nog maar mooier te worden. Vanuit de glooiende deelstaat Badem-Württemberg in Duitsland reden we (Rob van der Werf en ik) op maandag langs de Bodensee over de Arlbergpas naar het Oostenrijkse Zell am Ziller. Zelfs de route daarheen was geen straf en daar aangekomen stond wel vast dat de driedaagse Zillertal Bike Challenge adembenemende uitzichten ging opleveren.

Etappe 1:
Na wat verkennende trainingen op de dagen in aanloop naar de wedstrijd stond de eerste etappe ons op vrijdag te wachten. Bijna 70km en ruim 3000hm lagen tussen de start in Fügen en de finish in Zell am Ziller.

De dagen voor de wedstrijd had ik het idee weer wat sterker te zijn geworden van het WK dus dat gaf vertrouwen. Getuige het startveld kon ik m’n lol in ieder geval op, zeker met deze vorm. Ik besloot niet te hard te starten en koos al snel eigen tempo. De eerste klim voerde ons al over ruim 1200 onafgebroken hoogtemeters, wat zich vertaalt in ongeveer een uur klimmen. Het kwam puur aan op het fysieke omdat we over brede paden omhoog reden, technisch was het niet lastig.

Een bijna onafgebroken afdaling terug het dal in stond ons te wachten. Technisch eenvoudige maar evengoed schitterende schotterpaden voerden ons op razend tempo naar beneden. Op sommige stukken haalden we de 70 en ik was blij met mijn 36T voorblad zodat ik af en toe nog bij kon trappen. De meeste bochten hadden een beetje verkanting en door de regen van de avond ervoor was de grond lekker compact, grip was er in overvloed en daardoor konden we het tempo echt hoog houden.

Samen met Perry van den Bos en een Duitser maakten we de oversteek naar de andere kant van het dal, waar de volgende klim van 1400hm lag te wachten. Aan de voet zagen we dat we het gat op de volgende groep met 15 renners maar 1 minuut was. Perry en de Duitser voerden het tempo aan en ik voelde me nog goed. Het ging niet snel, maar het verschil slinkte wel degelijk totdat de groep voor ons uiteen viel door tempowisselingen. Duizend hoogtemeters verder, op 1500m hoogte, zakte ik er ineens doorheen. Ik voelde me misselijk en trapte van het ene op het andere moment bijna 100W minder. Ik verloor zo behoorlijk wat tijd maar op de laatste singletrail was ik technisch in het voordeel. Haarspeldbochten, sprongen, wortels, stenen, north shore en pumptrack: het zat er allemaal in. De drie plaatsen die ik daar nog pakte brachten me naar de 24e stek.

Etappe 2:
Vanwege de slechte weersomstandigheden (lees: 30cm sneeuw) op het hoogste deel van de route besloot de organisatie de route aan te passen. De laatste 300hm van de eerste klim werden uit de route geknipt en er werd een extra lus boven op de berg aangelegd. Vanaf de start in Zell am Ziller (550m) zouden we in een keer naar 2200m klimmen. Na een korte afdaling naar 1200m zouden we de laatste 1000hm van de klim nog eens doen.

Ik was tot het gaatje gegaan in etappe 1 maar wonderwel aardig hersteld. Het leek me een poging waard wat harder te starten en dat bleek een goede inschatting. Het verschil met de 2e groep bleef veel kleiner en ik vond echt goed ritme. Het tempo werd me uiteindelijk alsnog te gortig, maar ik verloor nu maar 2 of 3 posities en kon veel beter vermogen blijven rijden. Van de hoogte had ik nauwelijks nog last. De schotterpaden waarover we afdaalden waren wederom om van te smullen en ik maakte wat tijd goed. Terug aanbeland op de klim zat ik weer in het wiel van Patrick van Leeuwen, waar ik tot vlak onder de top bij kon blijven hangen. Vanaf 2200m zouden we nu in een keer afdalen naar 550m en ik zag Patrick samen met een Oostenrijker van Simplon-Texpa vlak voor me rijden toen we in het dal waren aanbeland.

De finale voerde ons 11km stroomopwaarts langs de rivier. Het mooie was er wel een beetje vanaf, maar ik was vastberaden het gat van 30 seconden te dichten. Patrick en zijn kompaan zaten echter ook vol in koers dus het verschil werd maar mondjesmaat kleiner. Nog een tandje erbij, ik reed inmiddels hele stukken 40-45 aan het uur vals plat heuvelop. Eindelijk kwam ik zienderogen dichterbij en met nog 4km te gaan reed ik de laatste meters dicht. De Oostenrijker maande me om direct over te nemen maar ik had het zuur tot achter m'n oren zitten en deed even rustig aan. Later draaide ik mee en probeerde ik me zo goed mogelijk te positioneren voor de sprint. De aankomst was nogal onduidelijk waardoor ik me liet verrassen, het leverde alsnog de 2e plek van het groepje en 21e plek overall op.

Etappe 3:
De wekker rinkelde wederom om 6 uur en dat ging me beduidend minder makkelijk af dan de voorgaande dagen. Toch voelden de benen eigenlijk best goed en dat gaf vertrouwen voor de laatste monsterrit. 50km en 3100hm verdeeld over twee klimmen zouden ons naar 2660 meter voeren op de Hintertux Gletsjer.

Vreemd genoeg werd de start opgedeeld in twee blokken: de eerste 15 renners uit het klassement startten een kwartier eerder dan de rest. Ik stond 18e en kon me daardoor niet optrekken aan het tempo van de eerste mannen. Gelukkig vond ik al snel een goed tempo met twee Oostenrijkers waarmee ik de eerste klim van 1500hm aflegde. De afdaling was helaas niet zo bijzonder en voor ik het wist begonnen we aan de vals platte aanloop richting de voet van de Hintertux. Kop over kop draaiden we wat, maar ze hielden duidelijk in. Dat baarde me zorgen, ik was ook niet al te fris meer en kennelijk vonden zij, Oostenrijkers die dit dagelijks voor de kiezen krijgen, de slotklim nogal ontzagwekkend.

Dat kwam uit, de eerste kilometers waren business as usual maar vlak voor het middelstation van de lift begon het echte werk. Ik had me al ingesteld op een heftige finale met wat stukken boven de 20% maar met nog 3.5km tot de finish reed ik nog 700m onder de top. Een snel rekensommetje leerde me dat dat ongeveer 20% gemiddeld moest zijn, dat was iets heftiger dan verwacht.

We waren inmiddels omgeven door rijders de twee kortere afstanden die het te gortig was geworden. Iedereen was aan het lopen en dat bemoeilijkte het klimmen nog meer. Bij een inhaalpoging slipte m’n achterwiel weg en was ik zelf ook 100 meter veroordeeld tot lopen, opstappen was geen optie op de helling. Toen ik weer rijdende was kreeg ik de pedalen haast niet rond, waar ik 2 dagen eerder nog blij was met mijn 36T voorblad vervloekte ik hem nu. Niet veel later kon ik eindelijk het liftstation zien waar we gingen finishen, nog een keer de tanden op elkaar. Volledig afgekarnd passeerde ik op de 26e plaats de finish.

Ademen door een rietje op 2660 meter

Al met al ben ik tevreden over de race. Het is in ieder geval een gigantisch goede investering geweest in de conditie, zoveel pijn zou ik mezelf nooit vrijwillig doen in een training. Hopelijk levert het met voldoende rust een flinke sprong voor de vorm op!